The Bang Bang Club regarder en ligne avec sous-titres 4K

Nasza strona internetowa wykorzystuje cookies (pol. ciasteczka)

W celu sprawnego i szybkiego działania serwisu, zapewnienia wygody podczas jego przeglądania, dostosowywania funkcjonalności do indywidualnych potrzeb użytkowników, a także w celach statystycznych oraz reklamowych, używamy informacji zapisanych za pomocą cookies. Korzystanie z serwisu jest równoznaczne ze zgodą użytkownika na stosowanie plików cookies. Więcej informacji znajdziesz tutaj.

Lubimyczytać.pl - najlepsze recenzje książek

The Bang-Bang Club

data wydania wrzesień 2001 (data przybliżona)

liczba stron 320

The Bang-Bang Club was a group of four young photographers, friends and colleagues, Ken Oosterbroek, Kevin Carter, Greg Marinovich and Joao Silva, who covered the last years of apartheid, taking many of the photographs that encapsulate the final years of white South Africa. Two of them won Pulitzer Prizes for individual photos. Ken, the oldest and a mentor to the others, died, accidentally shot while working; Kevin, the most troubled of the four, committed suicide weeks after winning his Pulitzer for a photograph of a starving baby in the Sudanese famine. Written by Greg and Joao, The Bang-Bang Club tells their stories, the story of four remarkable young men, the stresses, tensions and moral dilemmas of working in situations of extreme violence, pain and suffering, the relationships between the four and the story of the end of apartheid. An immensely powerful, riveting and harrowing book.

źródło opisu: Random House, 2001

źródło okładki: Random House

Trwa wyszukiwanie najtańszych ofert.

Mogą Cię również zainteresować

Bang bang! Wystrzałowy samochód
Ian Fleming

8 (1 ocen i opinii)

Angielka
Katherine Webb

8,67 (3 ocen i opinii)

Na zachód od Edenu
Jean Stein

6 (5 ocen i opinii)

7,54 (228 ocen i opinii)

Przesyłka
Sebastian Fitzek

7,73 (30 ocen i opinii)

Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki
Colson Whitehead

7,07 (97 ocen i opinii)

Wielki marynarz
Catherine Poulain

6,42 (12 ocen i opinii)

Fobos. Tom 2
Victor Dixen

7,42 (125 ocen i opinii)

Indeks szczęścia Juniper Lemon
Julie Israel

7,56 (16 ocen i opinii)

Dyskretne szaleństwo
Mindy McGinnis

8,43 (7 ocen i opinii)

Jan Karski. Jedno życie. Kompletna opowieść. Tom 2 (1939-1945) INFERNO
Waldemar Piasecki

9,33 (3 ocen i opinii)

Światło, które utraciliśmy
Jill Santopolo

Mozolnie przesuwam się pomiędzy kolejnymi rzędami półek. Woda, masło, tuńczyk, makaron, coś jeszcze? Spokojnym, właściwie znudzonym krokiem dochodzę do charakterystycznych dla Biedronki metalowych koszy wypełnionych wszystkim i niczym. Poduszki, puszki, pudełka, klapki, tablety no i oczywiście książki. Zobaczyłam nad stertą tomiszczy oczoprzyciągający napis "9,99zł" i już tam byłam. Szukałam i szukałam, właściwie sama nie wiem czego. Z prawej poganiała mnie jedna osoba, z lewej podsuwała mi pod nos jakoś książkę inna osoba i w tym ogólnym chaosie, w zasadzie dla świętego spokoju sięgnęłam po "Bang bang" i ruszyłam do kasy. Nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego. Ot, coś niecoś cięższego, bo słodkich romansów miałam po dziurki w nosie. Dobrze książki nie zaczęłam, a już wiedziałam, że będę ją żegnać z rozdzierającym sentymentem. Mimo że Greg opisał rzeczy, o których nie śniłam w najgorszych koszmarach czułam się jakby był moim dobrym dziadkiem/wujkiem od czasu do czasu mierzwiącym mi włosy. W tej krwawej, brutalnej historii jest sporo dystansu, a jednocześnie przesiąka skrajnymi uczuciami. Z jednej strony dostrzegam chłodne kalkulacje, a z drugiej głębokie powiązanie z każdym wydarzeniem. Nie jestem w stanie przejść obok tej książki obojętnie. Widząc jej grzbiet na swojej półce, widząc jej czerwony kolor będę sobie przypominać raz po raz historię, która wyżarła sobie miejsce w moim sercu. Brutalnością, krwią, smutkiem i poczuciem winy i miłością.

"João i ja pobiegliśmy w kierunku, z którego dobiegały strzały, w środek kompletnego chaosu. Pociski gwizdały obok nas, gdy próbowaliśmy się kryć między wozami pancernymi, dającymi osłonę przed wymianą krzyżowego ognia. Wybuchliśmy śmiechem. To było porządne bang bang."

Fotoreporterzy wojenni, z gatunku tych przedstawionych w książce, to ludzie, którzy nie uciekają kiedy słyszą strzały. Oni biegną w przeciwnym kierunku, w sam środek chaosu, by być tam gdzie rozgrywają się ważne wydarzenia. Rzadko kiedy wahają się czy podejść bliżej, zazwyczaj podchodzą tak blisko, jak to tylko możliwe. Właśnie tym zawodem zajmuje się grupka przyjaciół: Greg Marinovich, João Silva, Kevin Carter i Ken Oosterbroek. Dwóch z nich to autorzy tej książki, dwóch już niestety nie żyje. Ale to oni byli głównymi członkami Bang-Bang Club, jak ich nazwali dziennikarze.

Książka ta traktuje o dwóch tematach. Pierwszym z nich są członkowie Bractwa Bang Bang, czwórka przyjaciół. Opisane są tu ich wzajemne.

Książka ta traktuje o dwóch tematach. Pierwszym z nich są członkowie Bractwa Bang Bang, czwórka przyjaciół. Opisane są tu ich wzajemne relacje, historie ich życia, powody, dla których zostali fotoreporterami. Akcja książki skupia się na ważnych wydarzeniach z ich życia, szczególnych momentach, takich na przykład jak okoliczności powstania zdjęcia, za które jeden z nich dostał Pulitzera.
Drugim są ostatnie lata apartheidu, podczas których ten okropny system dogorywał. Związana z nim przemoc, masowe mordy, zamieszki.

"Nasze fotografie sprawiały być może, że czytelnicy dostrzegali, iż w innych częściach świata inni ludzie walczą o życie. Gdyby nie te nasze zdjęcia, być może nigdy by się o tym nie dowiedzieli."

Aż wstyd przyznać, ale zanim przeczytałam Bractwo Bang Bang nie miałam pojęcia o apartheidzie. Owszem, wiedziałam mniej więcej na czym polega, ale nie byłam świadoma gdzie miał miejsce i co dokładnie się z nim wiązało. Ja, mając dostęp do mediów, szczególnie Internetu, nie miałam pojęcia co działo się w Południowe Afryce. Tak więc skąd miałby wiedzieć o tych wydarzeniach świat w latach 90. gdyby nie grupka kilku odważnych ludzi, którzy stale byli na linii frontu, którzy pędzili tam, skąd padały strzały. Gdyby nie fotoreporterzy.

Muszę przyznać, że książka mną wstrząsnęła. Już opis pierwszego brutalnego mordu, którego świadkiem był autor, Greg Marinovich, wywołał wiele emocji. A właśnie z takich opisów składa się książka. Oczywiście nie stale, ale to były właśnie takie czasy w Południowej Afryce: pełne przemocy. Więc może poziom brutalności nie utrzymuje się ciągle na tym samym poziomie, bo co jakiś czas jest wyjaśniana sytuacja polityczna albo prywatna, któregoś z członków Bractwa, jednak nie jest to książka dla osób bardzo wrażliwych.

"Dom wyglądał jak scena z filmu grozy, ale to działo się naprawdę. Zapach krwi unosił się w wilgotnym powietrzu."

Wydawałoby się, że ze względu na lekkie pióro autora Bractwo Bang Bang można czytać błyskawicznie. Niestety od lektury trzeba sobie robić przerwy, bo jest w niej wiele okropnych scen. Najgorsze w nich jest to, że są to sceny nie wykreowane przez wyobraźnię autora, ale napisane przez życie, nikt sobie tego nie wymyślił.

Wielu ludzi wypowiada się na temat fotoreporterów, a nie mają nawet pojęcia w jakich warunkach przyszło im pracować. To nie są paparazzi, którzy zrobią wszystko, byle tylko odebrać sławnym ludziom resztki prywatności. Chociaż, jak sam autor stwierdził, robią to również dla pieniędzy. Ta kwestia moralności, między innymi, jest poruszana głównie przy okazji zdjęcia, za które Kevin Carter dostał Pulitzera. Zapewne każdy pamięta zdjęcie małej sudańskiej dziewczynki, leżącej na ziemi i czającego się za nią sępa. Do dziś budzi kontrowersje i dyskusje. Pewnie gdyby nie lektura Bractwa Bang Bang sama osądziłabym Kevina na podstawie niezbyt zbieżnych z prawdą opisów wydarzeń, ale teraz powstrzymuję się od osądu.
Nikt jednak nie myśli o tym, że może nie tylko ludziom uwiecznionym na fotografii dzieje się krzywda.

"Dobre zdjęcia. Tragedia i przemoc z pewnością tworzą mocne obrazy. Ale przy każdym takim ujęciu ściągany jest haracz: trochę tych emocji, wrażliwości i empatii, które sprawiają, że jesteśmy ludźmi, ginie przy każdym zwolnieniu migawki."

Co mi się podobało to to, że autorzy nie próbują się wybielić, rozpatrują swoje poczynania z różnych stron, usiłują przybliżyć czytelnikom powody, dla których robili pewne rzeczy, są krytyczni nie tylko wobec siebie, ale także wobec swoich przyjaciół.
Bardzo podobały mi się także części, w których były przemyślenia o zawodzie fotoreportera, a także po prostu o życiu (na ostatnim zdjęciu widać ile stron pozaznaczałam).

Jedynym minusem książki (a w zasadzie wydania, bo treści on nie dotyczy) jest to, że fotografie Grega, João, Kevina i Kena zostały zamieszczone w malutkim formacie. Naprawdę każda z nich zasługuje na oddzielną stronę. Gdyby przez to wzrosła cena książki, a ja byłabym potencjalnym nabywcą- kupiłabym i tak.

Szczerze mówiąc sięgnęłam po Bractwo Bang Bang niezbyt zainteresowana i nie uwierzyłabym gdyby ktoś mi powiedział, że to będzie dla mnie jedna z najważniejszych książek tego roku. To książka idealna, dla tych którzy są zainteresowani zawodem fotoreportera wojennego albo są fanami któregoś z członków Bractwa.
Wprawdzie mam pewne opory, bo to nie jest książka dla bardzo wrażliwych osób, ale nie mogę się powstrzymać od stwierdzenia: obowiązkowa lektura. Każdy powinien wiedzieć co działo się w Południowej Afryce u schyłku apartheidu, a Bractwo to dosłownie pokazuje.
POLECAM!

Wiedziałam, że jakaś, pewnie nieskładna i przesycona emocjami, recenzja tej książki na pewno powstanie, ale nie chciałam pisać jej od razu po przeczytaniu. "Bractwo Bang Bang" jest jedną z tych książek, które ostatnio cenię sobie najbardziej - typem, obok którego nie da się przejść obojętnie. To nie jest lektura na relaksacyjny wieczór, do zapomnienia. I teraz, po dwóch tygodniach od jej skończenia, wiem, że lepszej decyzji niż tej o poczekaniu z opinią nie mogłam podjąć.

Zaczęłam czytać "Bractwo Bang Bang" z ciekawości. Praca fotoreportera wojennego wydawała mi się zawsze potwornie abstrakcyjna. Absurdalna. Przecież takie zdjęcia nie robią się same: za aparatem musi ktoś być. Jak sobie z czymś takim radzić? Bohaterowie książki opisywali co prawda, że aparaty były dla nich pewnego rodzaju murem, który oddzielał ich od tego, co się działo, ale nie był to mur z rodzaju tych, przez które nic się nie przedostaje. "Bractwo" pokazuje, że niezależnie jak bardzo można próbować się.

Pisząc to muszę jednak nadmienić, że choć książkę polecam, to jej bohaterom nie chciałabym chyba uścisnąć ręki. I trochę mi przez to głupio. W końcu są (i byli) tylko ludźmi, ale pewne opisane przez nich historie przyprawiały mnie o dreszcze. Podziwiałam ich pracę, wstrząsające zdjęcia, ale jednocześnie czułam do samych fotografów jakiś niesmak. Wrażenie o tyle mylne i takie, które skłoniło mnie do poczekania z opinią, że każdy wie chyba, jak łatwo jest oceniać kogoś innego i jego zachowanie (szczególnie w sytuacjach ekstremalnych, a takie tylko tutaj są), siedząc w ciepłym i bezpiecznym mieszkaniu.

Książka, jak wspominałam na pewno zrobiła na mnie wrażenie. Nie jest ubarwiona, ulizana, umilona, ludzie są tylko ludźmi i czasami zachowują się nielogicznie, popełniają błędy za które potem potrafią płacić największe ceny. Dlatego jeśli to miało być właśnie tym - bolesnym, ale jak najprawdziwszym reportażem - to się udało. Jeśli miało zaś we mnie wzbudzić podziw i uwielbienie do samych fotoreporterów, to niestety. Nic takiego się nie wydarzyło.